Yavaþ yavaþ araladý göz kapaklarýný...
Perdeleri açýlýyordu tiyatronun...
Sahnedeydi artýk Ýdil can...
Heyecandan titreyip kasýldý...
Aðýr aðýr kapandý perde...
Gülümsüyordu dünyaya...
Kadýnlar ki; bin yýldýr cephe ardýnda...
Kadýnlar ki; þimdi düþmüþ, dövüþüyorlar cephede...
Ayþe Gülen, Nil, Sibel, Adalet...
Toplanmýþlardý baþýna...
Terini Sabo siliyordu...
Ýçi bir cehennemdi söndüremiyordu.
“Mitralyöz, mitralyöz...”
“Kim?” dedi Sabo.
“Benim!” dedi mitralyöz...