Eitt vesalavætti í vónloysi gekk her á jørð
Regnið var kalt og stigini tung
Armur drap hovur í tøgn

Tá stakkalastjørnan sást bleiktra á hválvinum hvít
Náttin var kvirr og landið var myrkt
Armur lyft andlit títt upp

Tá vón er úr eygsjón

Lagnur liggja eftir á
Okkum ævinleikin fá
Náttarhimin hylir mína trá
Lagnur liggja eftir á
Vetrarbreytin yvir agin blá
Okkum avinleikin fá
Náttarhimin hylir mína trá
Lagnur liggja eftir á
Vetrarbreytin blá

Stjørnufjøldin tíðarbrandi brá
Mannafjøldin fá
Stjørnufjøldin tíðarbrandi brá
Gravartøgnin grá

At avnokta gud tað fall mær í lut
Av summum var sagt at betur var tagt
Hildið tátt um tílíka tign, so lemjandi ein lygn
Tortrúgvin og vísindin vá

Um úti er kalt og málið er fjalt
Á myrkari nátt at falla í fátt
Missa vón er ikki eitt val, ið kemur uppá tal
Fornhetjan, ið brandinum brá