Arend heeft jaren gewacht
Hij wou wel, maar Marieke wou niet
Marieke had iets anders in haar hoofd. Marieke las boeken
Af en toe ging ze met een vriendin naar de stad en kwam terug met een nieuw boek
Als ze het uit had kon je er zeker van zijn dat ze weer 'nee' tegen Arend zei
Arend haatte de boeken. Hij verbrandde ze in zijn gedachten
Op een dag komt hij naar het dorp met zijn lange zwarte haar en zijn schildersezel: de kunstschilder
Of hij in de schuur mag slapen. Hij heeft verder niets nodig en wil betalen voor een bord eten 's avonds
's Ochtends trekt hij de velden in en in de namiddag zit hij voor de schuur naar Marieke te kijken als ze de was doet of de melkbussen omspoelt
Op een avond, als ze hem zijn eten brengt, vraagt hij of hij haar mag schilderen. Zo, zoals ze nu staat; met haar rug naar het weiland toe. Ze wordt knalrood. "Nee, natuurlijk niet", zegt ze, maar de volgende dag, als hij het weer vraagt vindt ze het goed
Iedere avond schildert hij haar
Als hij met haar borsten bezig is heeft ze het gevoel alsof hij ze aanraakt
Als hij de laatste hand legt aan haar dijen, rent ze de velden in
Hij achter haar aan. Bij de bosrand vangt hij haar op
"Kom weer terug", zegt hij, "over een uur is het donker en het schilderij moet af, want morgen ga ik weg"
Ze schrikt, drukt zich tegen hem aan. "Nee", zegt ze
Ze gaat weer op haar plaats bij de schuur staan. Na een uur heeft hij het af
Ze mag het zien. Ze ziet niet veel meer dan een paar vijvers van ogen, haar geruite schort en twee handen die duidelijk niet weten, waar ze blijven moeten
"Dat ben ik niet", zegt ze. "Jawel", zegt hij, "dat ben jij wel"
Als haar ouders naar bed zijn sluipt ze terug naar de schuur. Hij neemt haar in zijn armen. Pas tegen de ochtendschemering gaat ze terug naar haar kamer
Ze ziet hem het erf af lopen met zijn schildersezel. Hij kijkt níet om
De volgende dag zegt ze 'ja' tegen Arend
Maar lezen: nooit meer