Men går eg øven engene, der himmelen e vid,
då sei te meg – for hendene e tome,
då sei meg, onnekvinner i kornskurens tid:
Kim gir meg sitt hjerta så ein blome?

Kim gir meg sitt hjerta så ei glede og ein trøst,
så ein duft så leke med meg øve kinnå,
så eg på mine stiar mot forgjengelse og høst,
ikkje reddast for den ytterste grindå?