Ergens langs de weg naar Lethe
liet de wild zijn blaren.
Een september aan de Nete
dreef eens op de blaren.
't Gaat al voorbij,
't gaat al voorbij.
En na de winter komt de mei.

Ergens langs de weg naar Lethe
is de wilg gebleven.
maar elk jaar langs de Scheld' en Nete
bruint de herfst de dreven.
't Kam ieder jaar,
maar 't ging voorbij.
En na de winter kwam de mei.

Ergens langs de weg naar Lethe
liet ik al mijn dromen.
't Is zeer weinig wat wij weten,
en de vragen komen:
Is Lethe ver?
Is het nabij?
Bloeit er langs d' overkant de mei?

Ergens langs de weg naar Lethe
troosten wij elkander.
Want wie Lethe wil vergeten
zoekt de hand van d' ander.
Kom lieveling,
kom dicht bij mij.
Misschien is Lethe al voorbij.